استاد محمدزاده دعانویس

استاد محمدزاده دعانویس | برخلاف تصور اکثر مردم، تصور یک فرد عاقل از نظر معنوی کاملاً متفاوت است. او کاملاً از این واقعیت آگاه است که واقعیت نامرئی یا «ناپیدا» بسیار بزرگتر از واقعیت آشکار است.

وبگاه توسعه اسلامی دارلعلوم الخزرا | من می خواهم داستان بسیار مناسبی را نقل کنم که به این موضوع مربوط می شود. این از یکی از قدیمی ترین متون معنوی است.

استاد | یک مرشد از شاگردش می خواهد که میوه ای از درخت بگیرد. سپس از او می پرسد: “آیا می دانی این چیست؟” مرید پاسخ می دهد: “این یک میوه است.” مرشد دستور می دهد: “این میوه را برش دهید و به من بگویید داخل آن چیست.” مرید میوه را باز می‌کند و می‌گوید: «تکه‌ای از میوه وجود دارد.»

سایت مپ الخزرا | پس از خوردن تفاله با مرید، مرشد از او می‌خواهد یکی از دانه‌ها را بشکند و سپس می‌پرسد: «داخل دانه چیست؟ شاگرد پاسخ می دهد: “آقا، “هیچ چیز” در داخل نیست.

استاد محمدزاده دعانویس

استاد محمدزاده دعانویس | من فقط می‌توانم یک فضای خالی را ببینم.» مرشد به او توضیح می‌دهد: «به این معنی است که «علت» میوه قابل مشاهده در این فضای خالی نهفته است.

بدون دانه هیچ درختی وجود ندارد و بدون درخت هیچ میوه ای وجود ندارد. یعنی دانه علت درخت است. همانطور که علت میوه در دانه نهفته است.

استاد محمدزاده دعانویس | علت بذر نیز باید در داخل دانه وجود داشته باشد. اما با شکستن دانه، چیزی در آنجا پیدا نمی کنید.

در خاتمه، می‌توان گفت که وجود فضای «نامرئی» در داخل دانه، عامل وجود «مرئی» یک دانه و دانه مرئی برای درخت و میوه‌های آن است.

استاد محمدزاده دعانویس | همچنین ممکن است به این نتیجه برسد که نه تنها آنچه برای چشم فانی ما قابل مشاهده است واقعی است.

بلکه آنچه برای آن نامرئی است نیز به همان اندازه واقعی است. در اینجا ممکن است یک سوال مرتبط مطرح شود. «آیا نیستی می تواند علت چیزی باشد که واقعاً وجود دارد؟» پاسخ به این سؤال «بله» و همچنین «نه» است.

استاد محمدزاده دعانویس | چشم فانی ما نمی تواند آنچه را که درون دانه است ببیند. به این معنا، «هیچ» در درون یک دانه علت «دانه مرئی» است.

اما فقط به این دلیل که چشم فانی ما نمی تواند چیزی را ببیند به این معنی نیست که واقعاً چیزی درون آن وجود ندارد.

استاد محمدزاده دعانویس | ما نمی توانیم آن را ببینیم زیرا توانایی دیدن آن را با چشمان فانی خود نداریم. به این معنا، آن «چیزی» در درون دانه، علت بذر «واقعی» است.

پس از شستن کامل دست‌ها با آب و صابون، ممکن است فکر کنیم که آنها تمیز هستند، اما اگر زیر یک میکروسکوپ قوی نگاهی دقیق‌تر بیندازیم، ممکن است میکروارگانیسم‌های زیادی را پیدا کنیم.

استاد محمدزاده دعانویس | چشمان فیزیکی ما نمی توانند آنچه را که دید تقویت شده ما با کمک میکروسکوپ می بیند، درک کنند. دید تقویت‌شده چیز جدیدی ایجاد نمی‌کند.

اما می‌توانیم آنچه را که واقعاً در آنجا وجود دارد، ببینیم. اکنون نظریه‌های فیزیک نیز به این نتیجه می‌رسند که اگر به تقسیم اتم‌ها ادامه دهیم.

استاد محمدزاده دعانویس | در نهایت به ذرات زیراتمی می‌رسیم که از اتم‌ها کوچک‌تر هستند. درون آن ذرات فقط یک فضای خالی وجود دارد.

این نیستی یا فضای خالی درون به عنوان واقعیت غیر آشکار یا Avyakta Brahma شناخته می شود و آنچه در چشم ما قابل مشاهده است به عنوان واقعیت آشکار یا Vyakta Brahma شناخته می شود.

استاد محمدزاده دعانویس | آشکار از ناپیدا به وجود می آید. آشکار، در گذر زمان، محو می‌شود تا با آنچه آشکار نمی‌شود ادغام شود. به عبارت دیگر آویاکتا برهما علت ویاکتا برهما و ویاکتا برهما علت آویاکتا برهما است.

یکی بدون دیگری نمی تواند وجود داشته باشد. 5 نادیده و دیده هر دو به یک اندازه محدودیت های واقعی واقعیت مرئی هستند اکثر مردم بر این باورند که واقعیت فقط از آنچه برای آنها قابل مشاهده است تشکیل می شود و بنابراین قلمرو تجربیات آنها محدود می ماند.

استاد محمدزاده دعانویس | آنها فقط بخشی از واقعیت را می بینند، اما آن را کامل می دانند. از آنجایی که آنها فقط یک واقعیت ناقص را می بینند و می پذیرند، به چیزهایی که آشکار، قابل مشاهده و در محدوده اندام های حسی آنها هستند اعتقاد دارند.

طبیعتاً آنها فقط از لذت هایی لذت می برند که برای آن اندام های حسی قابل درک است و کاملاً در آنها گرفتار می شوند. یک ساداکای عاقل، که تمرین‌کننده منظم مراقبه است.

استاد محمدزاده دعانویس | مانند دیگران از واقعیت ظاهری با اندام‌های حسی لذت می‌برد، اما ابعاد نامرئی واقعیت مرئی را نیز کشف و کشف می‌کند. بنابراین، او واقعیت کامل را درک می کند.

از آنجا که او قادر به درک جنبه های شناخته شده و همچنین ناشناخته واقعیت است، ادراکات او کامل تر و ماهیت غنی تر می شود.

استاد محمدزاده دعانویس | او نه تنها «خلأ نامرئی» را علت واقعی جهان مرئی می‌داند، بلکه جرأت می‌کند به این تجربه کاملاً اعتماد کند. او از واقعیت آشکار لذت می برد.

اما زیاد درگیر آن نمی شود. او شجاعت و قدرت منحصر به فردی را برای اعتماد به نامرئی ایجاد می کند. این توانایی برجسته به ویژگی بارز چنین فردی تبدیل می شود.